आई गेली
आभाळ फाटलं
प्रत्येक थेंबाचं मन दाटलं
आई गेली
लांबल्या सावल्या
उदास उदासशा रेंगाळत राहिल्या
आई गेली
धूसर वाटा
उरात सतत सलणारा काटा
आई गेली
गेली रया
आटली सायीसारखी माया
आई गेली
खूप सोसून
काळजाचा तुकडाच कापून घेऊन
आई गेली
विरला वर्ख
गिळला दाहक दु:खाचा अर्क
आई गेली
विश्व शांत
मनात मात्र जन्मकळांचा आकांत
भाजला घसा
जळलं मन
पेशीपेशीतून आक्रंदन
आई गेली
आता मागू काय?
कुठे शोधू हक्काचे पाय?
आई गेली
उलटली वर्षं
मागे उरला ... फक्त स्पर्श!